Dag 11; Hippo & Crock tour, St. Lucia

Na een hele nacht flinke regen klaarde het om 7:00 uur op. De zon kwam langzaam boven de bomen tevoorschijn waardoor we een uurtje later (na jou ik dan, Cas en de kids lagen nog in bed) Lekker in de ochtendzon met een kopje warme thee. Het was vast niet warmer dan 10 graden op dat moment.

Helaas wisselde buien de eerste paar uur de zon af waardoor de temperatuur niet erg wilde stijgen.

Rond het middaguur klaarde het op en na een uitgebreide brunch besloten we in de auto te stappen op weg naar het strand. Met deze temperatuur aan het strand en het feit dat het hier winter is, vraagt om een dikke trui en een jas, maar gelukkig was de wind gaan liggen en was de hoeveelheid zand dat in je gezicht waaide minder erg dan gisteren. De golven waren ook minder hoog. Wat gisteren 6 meter was, was nu gehalveerd. Maar toen we een vissersbootje vanaf het strand de open zee op zagen varen zag dit er dusdanig heftig uit en beseften we dat de mannen hele vaste zeebenen moesten hebben.

Casper zag in de verte nog een walvis, maar helaas met het blote oog nauwelijks te ontwaken.

Het blijkt nu het seizoen te zijn van de walvissen en het beste kun je ze bewonderen vanaf zee. We laten deze ‘zee- benen-gevorderden ++’ tour aan ons voorbij gaan en gaan om 15:00 aan boord van een ‘Hippo & Crock tour boot’. Het was inmiddels windstil en de zon scheen inmiddels volop. In Nederland zou het nog steeds erg warm zijn, maar hier ver ten zuiden van de evenaar is het winter en de dikke truien en jassen domineren hier de mode op de boot.

De tocht op het water is erg mooi. Enkele krokodillen en vele Hippo’s zien we gedurende de tour. Heel bijzonder was de ‘baby crock’ van 20 cm. Het is ons een vraag hoe deze ‘Captain of the boat’ deze kleine heeft kunnen vinden op zo’n enorme afstand. Hij vertelde erbij dat 1% van alle baby krokodillen het maar overleefd. Zo stilliggend op het takje vlak boven het water hopen wij van ganser harte dat hij of zij het overleeft om later in alle rust te kunnen genieten in zij/ haar habitat van het Lake st. Lucia. Op de weg terug spotten we nog een baby crock die al iets groter is maar toch nog klein genoeg om een 1e klas diner te zijn voor de vele roofdieren die van deze delicatesse willen smullen. Tja….life’s hard….

Voor ons gevoel was het erg rustig in de rivier, Er waren veel Hippo’s te zien, maar op mijzelf na, vond de rest van het gezin het niet bijster interessant. Je moet je voorstellen dat je op een brede rivier vaart met aan weerskanten begroeiing. De zon schijn laag boven het landschap waar de waterdieren langzaam aan tot leven komen. Overdag liggen ze vredig te slapen maar aan het einde van de dag komen ze tot leven. De Nijlpaarden lopen in de nacht wel tot 30 kilometer in hun eentje en komen heel vroeg in de ochtend weer bij elkaar om de dag voornamelijk slapend door te komen.

We zagen dan ook grote groepen nijlpaarden bestaande uit 1 mannetje en vele, vele vrouwtjes. Aan de westkant van het meer zagen we de dichte begroeiing die we de dag ervoor met de auto hadden doorkruist. Wel bijzonder om het nu vanaf het water te bekijken. Lage struiken die tot aan het water rijkte en waarvan de taken als een slangennest met elkaar verweven zaten. Op sommige plekken aan het water zag je dat de begroeiing platgewalst was. Dit waren vast drinkplaatsen van de dieren die op het land leefden. Je vele gevaren van de ‘jungle’ liggen hier volop op de loer. Leven, Laten leven en Overleven geldt ook hier.

Verhoudingsgewijs zagen we weinig krokodillen, maar gelukkig hebben we afgelopen dagen al vrij veel krokodillen gezien waardoor we dit land straks kunnen verlaten met de ‘BIG 5’.

Ik zeg al ‘verlaten’, want morgen vertrekken we naar de Drakensberg. Wederom een lange rit voor de boeg. Tot Durban zullen we langs de kust rijden waarna we naar het westen afbuigen richting Lesotho. Hier zullen we nog 2 nachten verblijven om vervolgens terug te gaan naar Johannesburg.

Maar eerst kan ik vermelden dat we zojuist genoten hebben van een super goed Ocean Food Diner.

In het restaurant, een kilometer verder op, hebben we verschrikkelijk lekker gegeten van sushi en een gigantisch schotel met overheerlijke Fish food. Als we eerder op de hoogte waren van dit restaurant ben ik bang dat we er iedere dag zouden hebben gegeten.

Bij het afrekenen hebben we de rekening naar boven afgerond. De zeer vriendelijke dame schrok van het bedrag en werd er verlegen van. Ze bedankte ons meerdere keren hartelijk. Met schaamrood op onze wangen lachten wij vriendelijk terug en zeiden dat we erg blij waren en erg lekker hadden gegeten.

Bij het verlaten van het restaurant kon ik het niet laten om nog even te vragen wat het woord ‘Siyahamba’ betekende. Ik legde haar uit waar de vraag vandaan kwam en zij vertelde dat dit “We are going” betekende. Tegelijkertijd begonnen we het beiden te zingen en je wilt het niet geloven, maar de melodie was hetzelfde als de melodie die wij met koor zingen. Een mooie afsluiting van de dag en het diner en dat voor de nog geen €10,- fooi die we hebben gegeven.

Wat ik hier leer is dat we onze westerste maatstaven absoluut niet moeten vergelijken met de Zuid-Afrikaanse. Hier zijn ze tevreden met minder dan de helft van onze maatstaven en hun dankbaarheid is vele malen groter.

Inmiddels zit ik hier met 2 kaarsjes aan buiten op de veranda, Het licht is voor de 6e keer (schat ik) uitgevallen en het hult Zuid-Afrika in algehele duisternis. Om mij heen hoor ik geluiden van enkele dieren die over het terrein lopen. Stiekem hoop ik dat de Hippo’s nu op hun eigen terrein blijven (wat dat ook zou mogen zijn want wij mensen hebben hun terrein in beslag genomen) De ‘brutale’ apen die hier zoveel rondlopen zijn vertrokken naar hun slaapplaats. Hun gekrijs hoor ik niet meer. De 4 huiskatten hier op het terrein hebben ook hun slaapplaats opgezocht. Tja ze hebben deze keer geen bbq om zich onder te verwarmen.

Ik zie dat het hier nu 8 graden is. Ik denk dat ik nu ook maar naar binnen ga en probeer een warme douche te pakken voordat ik mijn bed in duik. Morgen weer een lange reisdag voor de boeg.